Onlangs mocht ik meewerken op een zogenaamde V.I.C. groep ergens in het land.
Een prachtige dag die ik goed gemotiveerd wilde aanvallen. Onderweg er naar toe mijmerde ik wat over de keuze die ik ooit zelf maakte om vanuit mijn functie als bewegingsagoog de overstap te maken naar de eerste echte Very Intensive Care Workhome. Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren. Nieuwsgierig, gezonde spanning en een ietwat trots gevoel had zich meester gemaakt van mij. In mijn directe omgeving kon ik echter weinig support verwachten. 'Wie liet zijn vaste baan als bewegingsagoog schieten voor het avontuur van een woning waar weinig goeds over bekend was?' Toch deed ik het en later realiseerde ik mij dat mijn motivatie voortkomend uit de oprechte interesse voor dit vak de belangrijkste succesfactor zou zijn.
Vandaag ging ik dus voor mijn gevoel weer even terug in de tijd; de groep op en meedraaien op een heuse V.I.C. Workhome. Zoals gezegd goed gemotiveerd stapte ik op de groep cliënten en medewerkers af die mij op het randje van het terrein van de desbetreffende instelling stond op te wachten.
Ik stelde mij voor en maakte kennis met de cliënten en medewerkers. Leuke mensen met een plan. Een dag flink aan het werk in het bos stond op het programma.
Gedurende de dag wisselden leuke momenten zich af met wat meer geladen momenten waarin duidelijk te zien was dat begeleiders bewust kozen meer nabijheid te bieden en wat meer aan- en bij te sturen. Een prachtig samenspel.
Tijdens de wandeling door het bos die we eind van de middag maakten op weg naar huis vroeg ik een begeleider hoe ze het dagprogramma in december vormgaven.
Ik ken namelijk groepen en organisaties die elk jaar weer als een berg opzien tegen de decembermaand. Programma’s van cliënten zijn veelal ontregeld door het ernstig afwijken van het gangbare programma. Zo wordt bijvoorbeeld op 5 december al besloten in de middag niet meer te werken, Kerst en Oud & Nieuw vooral zittend binnen door te brengen en omwille van de spanning weinig tot niets te ondernemen. Opvallend dat ook veel werkplaatsen juist in deze periode volledig gesloten zijn.
Behoeften van cliënten worden moeiteloos geparkeerd. Sinterklaas, de Kerstman, de manager dagactiviteiten en Oud&Nieuw zijn de eindbazen in december.
De begeleider keek mij aan en zei: maar daar hebben wij hier een prima oplossing voor waarna hij de magische woorden sprak: ‘Aankomende zondag vieren wij SinterKerst&Nieuw’.
Cliënten slapen uit, eind van de ochtend ontbijten we, zakken met cadeaus worden met flink gebons voor de deur gezet. We vieren Sinterklaas, eten pepernoten en drinken chocolademelk en gaan daarna wandelen. Als we terugkomen staat er een kerstboom compleet met lichtjes en ballen. We eten oliebollen en schenken wat lekkers in. Als avondeten gourmetten we met elkaar en als het donker is steken we samen met de cliënten vuurwerk af. Happy new year!
Vol ongeloof reed ik die avond terug naar huis. Was dit echt gebeurd?
Proberen we met elkaar het normale nog te blijven zien als voorwaarde voor het bijzondere?
Alles wat we doen hebben we zelf bedacht.
Ook de zaken die nergens op slaan!
Ga iets DOEN wat er toe doet.