Zonder iets aan te trekken van de afgesloten deur, met daarop zo’n vers geprinte tekst, liep ik een vergaderruimte binnen op zoek naar een nietmachine.
Ik had mezelf niet aangekondigd, dus keken de diverse aanwezigen wat verbaasd op.
‘Wat komt hij nou doen?’ was van hun gezichten af te lezen.
Ik scande snel wie aan tafel zaten en zag de vader van een jongeman die ik zelf ooit intensief begeleid had.
Direct stond hij op en kwam naar me toe met uitgestoken hand.
‘Sluit je aan bij het gesprek?’ zei hij.
Voor ik het wist zat ik aan tafel voor de behandelplanbespreking.
De teamleider en behandelaar pakten het gesprek weer goed op. ‘Wat zou u het liefste willen?’ vroeg een van de aanwezigen.
De man dacht even na en zei toen in niet mis te verstane woorden: ‘Ik zou het liefste willen dat mijn zoon normaal was.’
Een oorverdovende stilte maakte zich meester van de ruimte. Alle aanwezigen voelden het verdriet en de onmacht van de vader.
Gebruikmakend van de relatie met deze vader verbrak ik de stilte en zei:
‘Tja, dat gaat zelfs ons niet lukken.’
Een leuke nieuwe begeleidster die deelnam aan de bespreking stelde de geniale vraag: ‘Wat bedoelt u precies met normaal?’
De vader dacht na en zei toen: ‘Ik zou zo graag zien dat hij net als ieder ander mee kon doen in de maatschappij.’ Hij vervolgde: ‘Solliciteren bij de Jumbo bijvoorbeeld, er op de fiets naar toe, een spijkerbroek met zwarte trui en gele logo’s, zijn naam erop, een brooddoos mee, een kerstpakket in december en je collega’s trakteren op je verjaardag. Zoiets....’
Iets wat kort daarvoor nog onmogelijk leek, bood ineens tal van mogelijkheden.
Het werken van de betreffende jongeman kon inderdaad nog vele malen normaler. Alleen al het feit dat hij nu dagbesteding had in plaats van werk was al abnormaal.
De energie was terug aan tafel, de agenda liet men voor wat het was en direct zocht iedereen naar perspectieven om het normale bestaan meer te kunnen gaan ervaren.
Een prachtig voorbeeld van een situatie die door verdriet maar ook gewoonte muurvast leek te zitten.
De ‘één-twee’ tussen het complexe gedrag en de dagbesteding was geruisloos uitgevoerd.
Als een automatisme was dit ingezet en als systeem waren we gaan geloven het juiste te doen.
We hadden tenslotte met iedereen het beste voor.
Maar toch lukte het!
Door goed te luisteren en het stellen van de juiste vraag.
Het kon toch geen toeval zijn dat juist die nieuweling die vraag had weten te formuleren?
Samen werden nieuwe aanknopingspunten gevonden in het hier en nu en men ging direct weer op zoek naar nieuw perspectief.
GA HET DOEN!!!!