Hoe verhoudt de context van cliënten en medewerkers zich tot elkaar?
De contextuele benadering verleidt om complex gedrag minder te zien als verwijtbaar gedrag voortkomend uit de stoornis van de ander.
De context biedt dus mogelijkheden om de interacties te beïnvloeden zonder de drang naar reparatie of verklaarbaarheid van complex gedrag.
Als professionals nemen we de context waarin dit gedrag plaats vindt voor onze rekening.
Dat klinkt goed!
Hoe zit dat met de context waarin medewerkers dagelijks hun werk doen?
De context van de medewerkers zelf is nog regelmatig onderbelicht.
Als iedereen nu maar z’n best doet, dan komt het goed, is vaak de redenatie.
We maken regels zodat het checken of mensen zich daar aan houden eenvoudiger is.
Het zoeken naar de overtreders kan beginnen.
We spreken deze overtreders aan en belonen ze vervolgens met allerlei goedbedoelde kennis en coach interventies.
Het kan maar toch….
Stel: Iemand maakt een fout. Een belangrijke vraag is of de persoon in kwestie wel een keuze had? De kans dat je medewerkers hebt aangenomen die doelbewust de boel "in het honderd laten lopen” is volgens mij erg klein.
In ons werk zijn tientallen zo niet honderden beslismomenten verborgen die tijdens interacties met elkaar (cliënten, collega’s, ouders etc.) genomen moeten worden. De intentie van de gemaakte keuze zal goed zijn geweest, maar wellicht door de op dat moment beschikbare kennis verkeerd uitgepakt.
Onder druk van stress is normaliter beschikbare kennis wellicht wat minder goed bereikbaar.
Spreken we hier dan van een fout? Wellicht was het volkomen logisch te kiezen voor iets wat achteraf fout bleek te gaan.
Dit soort problemen los je niet op door te strooien met trajecten en waarschuwingen. De volgende begeleider zal in de vergelijkbare context wellicht ook verleid worden tot het maken van een keuze die verkeerd uitpakt.
De vraag is waardoor de verleiding ontstaat, waarom leek dit de meest logische keuze?
Hoe buigen we dit om? Hoe zorgen we dat de juiste keuze kan worden gemaakt?
Durf je met elkaar de verantwoordelijkheid voor de context te nemen?
Relaties maken het werk swingend maar soms ook heel ingewikkeld.
Kun jij de kwaliteit van de relaties tussen de begeleiders, de gedeelde waarden en de verbinding met de client en zijn of haar ouders zien als context van fouten maar dus ook van succes?
Tja… de ons over het algemeen bekende en ingesleten patronen zijn toch die van het aangaan van de strijd. Medewerkers zijn onze schakel naar succes behalve als ze fouten maken dan moeten we ze snel weer kwijt. Jammer.
Het fijne van het maken van fouten is juist dat je er veel van kunt leren.
Je moet het uiteraard niet de gehele dag door doen, maar fouten maken mag!
Je kunt wel denken 'ik moet nog betere begeleiders aannemen' of 'een nog betere visie of methodiek onder de knie krijgen', maar betere medewerkers of een betere visie of methodiek gaan niet het resultaat opleveren. Het kan uiteraard wel helpen. Al je investeringen moeten bijdragen aan het geheel en dus ook aan de context waarin medewerkers hun werk doen. Ze moeten de beschikking hebben over de keuzes die leiden tot succes maar ook de mogelijkheid hebben fouten te mogen maken.
Gun jezelf in je organisatie eens de tijd om de context van de medewerkers te belichten. Je zult zien dat ook hier direct aanknopingspunten voor verbetering zichtbaar worden.
Maak niet de fout alles te geloven wat je dacht te zien.
Redeneer je dus vanuit de contextuele benadering, doe dit dan niet alleen voor cliënten maar óók voor je medewerkers.
GA HET DOEN!!!