Het is actueler dan ooit tevoren; 1,5 meter afstand houden, beschermende kleding en natuurlijk het dragen van mondkapjes.
Alles bedoeld om de weerstand van buitenaf te vergroten.
Het doet me denken aan veel situaties zoals we die in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking tegenkomen en waar complex gedrag de regie heeft genomen.
De weerstand van buitenaf heeft alle aandacht.
Het bijzondere is dat de meeste organisaties en betrokken behandelsystemen dit eigenlijk best weten maar dat de prikkel dit toch ‘anders’ te gaan benaderen uit blijft.
Over het virus wordt gezegd dat het zich zal muteren ofwel aanpassen maar geldt niet hetzelfde voor gedrag wat we met allerlei goed bedoelde inzet proberen onder controle te krijgen?
Zal het gedrag ook kunnen veranderen op basis van onze inzet?
Stel dat we een combinatie maken en we onszelf gaan versterken en ons daarbij tegelijkertijd richten op bescherming.
Met andere woorden: weerbaarheid aanvullend op de veiligheid.
Klinkt goed nietwaar?
Hoe zouden we bewuster met complex gedrag kunnen omgaan, minder angstig zijn, beter inschatten waar behoefte aan is en ons toch veilig kunnen blijven voelen?
Mensen zijn altijd in staat geweest zich aan te passen aan de omgeving alleen lijken we nu een éénzijdig uitgangspunt te hanteren.
Veiligheid voor medewerkers hoog geagendeerd, risico’s zoveel mogelijk voorkomen, kiezen voor comfort in woningen en slaapkamers.
Goede zorg lijkt soms de afwezigheid van probleemgedrag, maar moet volgens mij gaan om de kwaliteit van bestaan.
Professionals moeten dagelijks de fysieke, sociale, emotionele en mentale vaardigheden van de kwetsbare ander aanspreken op zoek naar succes en op weg naar een gezond bestaan.
Biedt de omgeving nog de mogelijkheid tot keuzes of word je juist verdrongen in je eigen bestaan?
Dagelijks puzzelen, schommelen, eindeloze sorteerwerkjes, wandelen van dezelfde rondjes meerdere keren per week, alleen eten, een slaapkamer met alleen een bed etc. Lukt het ons nog voldoende om gedragsproblemen te zien in de context van de wellicht ook abnormale omgeving?
Als we terug gaan naar het basis idee van versterken.
Versterken kan op verschillende manieren:
Ondernemen van activiteiten en lichaamsbeweging.
Gezonde voeding.
Slaap.
Sociale verbinding.
Professionals worden dagelijks door hun omgeving verleid tot het maken van de verkeerde keuzes.
-Je leert rapporteren hoe je dienst is gegaan maar niet hoe een gezonde maaltijd te koken.
-Je leert een programma te volgen ook als dat onlogisch is en het de client maar ook jijzelf geen uitdaging biedt.
-Je leert dat mensen op een bepaald moment naar hun bed moeten maar leert dit niet te zien in relatie tot een goed gevulde actieve dag.
-Je leert wanneer ouders op bezoek mogen komen en op welke manier dat mag of moet maar mist de essentiële sociale component van verbinding.
Helaas roken veel van onze cliënten (soms zelfs met medewerkers(!?), bewegen ze te weinig, zijn ze te zwaar en verkeren ze vaak in een sociaal isolement.
Hoe start je met het versterken van jezelf en de client op een wijze die er toe doet?
Laten we starten met de beeldvorming van de client en de daaruit te formuleren perspectieven en doelstellingen.
We gaan gezonder eten, we pakken wat meer zonlicht en gaan er actief en zinvol op uit.
Hetgeen we doen is positief, we zoeken anderen juist op maar houden natuurlijk wel afstand, we zorgen dat we energie krijgen van hetgeen we doen, we lachen en maken er leuke dagen van!
Laten we de keuze maken onszelf en elkaar te versterken en ons niet enkel te richten op de bescherming tegen de weerstand van buitenaf.
GA HET DOEN!!!